Een jaar geleden had ik een prachtig conversatie met mijn zoontje van toen 3 jaar. Kinderen zijn zo wijs en ze laten ons het licht zien dat in ons allemaal aanwezig is. Dankbaar voor mijn lieve prachtige zoon die zo wijs is, en ook voor mezelf dat er blijkbaar ook in onrustige momenten genoeg Bewustzijn is om even stil te staan. Te luisteren naar mijn kind. Letterlijk mijn lieve kind en ook figuurlijk naar mijn innerlijke kind.
Inspiratie van mijn zoon:)
Het is voorjaar 2024. Ik staar uit het raam naar de tuin en laat mijn tranen stromen.
”Mama”
”Ja”
”Jij bent verdrietig”.
”Ja, lieverd”.
Waarom?
”Omdat mama haar baantje kwijt is”.
En ik begin nog harder te huilen. Ik voel me klein, zielig, slachtoffer en intens verdrietig. Ik probeer me gelijk te corrigeren en ook groot te houden.
”Het komt wel goed lieverd” zeg ik.
Maar wil ook dat hij dit ziet. Dat emotie er mag zijn. Dat je af en toe best even verdrietig mag zijn.
Ik kniel op mijn knieën voor mijn zoon.
”Weetje lieverd, soms zijn grote mensen ook wel eens verdrietig. Dat is dan even zo. We laten het dan maar komen en stromen”.
”Mama”
”Ja, lieverd”
”Zie je, de tulpen in de tuin?” ‘
‘Ze staan open! Tulpen huilen niet mama. Die hebben geen oogjes en geen mond en geen neus. En ook geen hoofd.”
En ik realiseer me.
Tulpen huilen niet.
Ze kennen naar mijn inziens geen emotie, geen mind.
In ieder geval zover ik weet.
En ik realiseer me.
Maar ze leven wel!
Tulpen maken geen verhalen
Over goed of fout
Van slachtofferschap en daders.
Ze kennen geen verleden
of toekomstige zorgen.
Tulpen staan open
Richten zich op de zon
Gaan openstaan
En Leven
Ik ben ook als een tulp
in Wezen
In Diepste Wezen
Leven
Puur Leven
Ik sta open
En richt me naar de zon
In dankbaarheid
Voor het Leven
dat ik Ben
-Lumai-
Inlicht:
Laat het leven stromen
Puur leven
Laat maar komen
Reflectie: een jaar later
Het is precies een jaar later dat ik dit meemaakte. Het is voorjaar 2025 en de tulpen staan weer prachtig in bloei. En ik ben zo blij en gelukkig en voel me meer dan ooit op mijn levenspad. Precies een jaar geleden ”verloor ik mijn baan”. Tussen haakjes want het is niet van mij, die baan, en het voelt ook zeker niet als een verlies. Eerder als een gewin. Dat ik mijn vleugels steeds verder mag spreiden en mag vliegen zo vrij als een vogel.
Diep van binnen had ik de keuze al lang gemaakt. Om te vertrekken.
Bijeenkomsten organiseren waar mensen het Licht van de Liefde weer mogen ervaren. En hun ware Zelf ont-dekken mogen. Dat is wat ik werkelijk wil. De pianomuziek ondersteunt hierbij. Je kan al je zorgen aan de muziek overdragen en als het ware vertellen aan de klanken waar je tegenaan loopt, je zorgen worden gedragen door hemelse klanken. Zo het licht in. Het wordt opgelost. Het is opgelost. Geheeld. Vergeven. Je bent Volmaakt in Vrede. Vreugde.
Nu ik retraites geef komt alles samen. De training en coaching vaardigheden, de honderden opleidingen en cursussen die ik heb gevolgd en alles wat ik nog mag volgen, de pianomuziek die al heel mijn leven door me heen mag stromen en ook marketing, het bekend maken van dit mooie werk.
Toch voel ik dat ik daarin authentiek wil zijn, en dat alles wat ik nog mag gaan doen op deze aarde op een natuurlijke wijze zich mag ontvouwen. Zonder social strategieën en uitgedachte sales trucs. Daar ben ik klaar mee. Al best wel lang. Authenticiteit en vertrouwen in het proces voed me het meest. Ik luister naar het leven en volg mijn innerlijke stem. Natuurlijk komt het verstand nog weleens om de hoek maar de ingevingen van mijn hart zijn vele malen sterker. Ik volg deze ‘promptings of the heart’ met geduld en vertrouwen.
In Licht en Liefde,
Marlou
