Vandaag ben ik met de auto bij de wasstraat. Net terug van een heerlijke skivakantie met vriendinnen. De kinderen zijn bij opa en oma en ik heb de mogelijkheid de auto goed uit te zuigen en door de wasstraat te halen.
Schuldgevoel
Ergens voel ik me al zo schuldig. Dat ik op skivakantie ben gegaan. Alleen met vriendinnen zonder mijn man en kinderen. En met onze auto. Die nu vies is. Op dit moment zonder werk en geen inkomsten en dan ook nog op vakantie ‘dat kan toch niet zegt een stem van binnen’. Anderzijds heb ik ook binnen 3 jaar en 9 maanden 3 kinderen op de wereld gezet en borstvoeding gegeven en mijn eigen ambities aan de kant gezet. ”Dit heb je verdient’ klinkt het ook van binnen.
Mama met Ambities
Ik weet even niet hoe. Hoe dit moet. Eigen ambities volgen en dan ook er zijn voor de kinderen en om 18u warme maaltijd op tafel en de wassen draaien en borstvoeding geven. Ik ben nu gestopt. Met borstvoeding. Met tranen. Dat wel. Ik mis mijn meisje nu aan de borst. Anderzijds geeft het me vrijheid. Ik kan weg. Weer eens skiën. Na 13 jaar weer op de latten. In vrijheid. Zijn.
De Bergen
Afgelopen weekend was zalig. De bergen, sneeuw en snelle vaart met skiën. Ik voelde me weer eens als een kind. Vrij. Blij. Verse sneeuw. Om in te springen. Om in te liggen. Kijkend naar de hemel boven mij. De zon op mijn huid. En frisse lucht. Vriendinnen. Samen. Vrij. Het lijkt wel een schilderij. Deze bergen. Zo mooi. Alsof ik naar een plaatje kijk. Uit een fotoboek. Zo mooi. Ik adem. Voel dat ik leef. Ik leef!
Veilig Thuis
Vandaag ben ik terug. Veilig. Terug bij mijn gezin. Ik hou van mijn man. Zoveel. Hij is zo lief. Geweldig. En de beste papa. Ook al vinden we andere dingen leuk. Hij houdt van de camping en Center Parcs. Ik van hockey, tennis, golf en skiën. Nu denk je misschien. Volk en een kakker. Maar niks is minder waar. Ik kan intens genieten van ‘foute’ Hollandse nummers en ze kei hard meeblérren. Mijn man houdt van Simon & Garfunkel en Xavier Rudd. Ik ook trouwens. We hebben toch wel wat gemeen;).
De Wasstraat
Enfin. Ik dwaal af. De wasstraat. Dat kwam in me op. Voor mij staat een auto, geen chauffeur te bekennen. Achter mij een intens lange rij met auto’s. Vandaag wil iedereen zijn auto laten wassen denk ik. De zon schijnt. Dan wil je stralen. Toch? Niemand te bekennen. Waar is de bestuurder? Denk ik steeds. ‘Wie laat zijn auto nu zo staan met zo’n dikke rij’. ‘Straks gaat iedereen rijden en kan niemand doorrijden”
Geen bestuurder
Dan is het zover. De auto’s in de wasstraat rijden door. En nog steeds zie ik niemand aan komen lopen. Voor de auto voor mij. Iets in mij zegt ‘Rij lekker voorbij deze auto, wacht niet langer, en vette pech dan had diegene maar bij zijn auto moeten blijven’. En iets in mij zegt ‘Nee, niet doen, dan dring je voor’. Nog steeds geen bestuurder te bekennen. En Ik besluit en rij er voorbij. Iets in mij voelt niet goed ”nu heb ik voorgedrongen’ ‘‘je hebt gewoon voorgedrongen!‘ en iets anders weer ‘waar is die bestuurder nou?‘ en ‘wees niet te streng voor jezelf, het is goed, je stond hier al een tijdje, je was hier nog voor deze auto, en even aan het stofzuigen’. Ik rij de wasstraat in en stap uit de auto.
Gratis Koffie
‘Waar is je muntje?’ vraagt de man van de wasstraat. Welk muntje? vraag ik. ‘Je moet binnen een muntje kopen dan wassen we je auto’ antwoord de man van de wasstraat. Oh, dat wist ik niet. En ik loop naar binnen en koop een muntje. Nog steeds zie ik de bestuurder niet van de auto die nu niet meer voor maar achter mijn auto staat. Bij de kassa vragen ze. Wil je een kopje koffie? Die krijg je erbij hier als je je auto laat wassen. zegt de jongen achter de kassa. Oh wat aardig. Ja, graag. – zeg ik. Een Cappuccino? Vraagt de jongen achter de balie. ‘Mag dat ook?’ vraag ik. ‘Jazeker’ antwoord de jongen. ‘Wauw wat fijn, ja graag, dank je wel’. Ik loop naar buiten en geef het muntje aan de man. En loop terug naar binnen om mijn cappuccino te halen. Als ik naar buiten kom met mijn ”capu” en wacht op mijn auto komt er een man naar me toe.
Schuldig
En ben je nu tevreden? Zegt de man. Ik kijk wat verbaasd. ‘Dat je hebt voorgedrongen?’. Zegt de man boos. Ik denk ‘oh nee, ik voel een knoop in mijn maag’. Hij is natuurlijk de bestuurder van de auto die voor me stond! Ik verontschuldig me. ‘Oh meneer bent u de bestuurder van deze auto‘ vraag ik. Ja. Zegt hij een beetje geërgerd. Ik zei ‘tja, ik zag nergens een bestuurder en er stond een mega rij dus toen ben ik voorbij deze auto gereden’. Ik merk aan alles dat ik me vreselijk ongemakkelijk voel. En ook slecht . ‘‘Ik heb voorgedrongen. Dat is niet best. Dat had ik nooit mogen doen. Wat stom van mij!‘ Ik voel me echt heel slecht. En probeer de breuk te helen. En maak een praatje met de man.
Goedmaken
Ineens ”zie ik mezelf” hard werken om de breuk te lijmen. Ik vertel dat ik hier niet vandaan kom en het niet doorhad dat hij even koffie aan het drinken was. Dat ik hier al heel lang niet ben geweest. Ik vertel dat mijn kinderen bij mijn ouders zijn. Dat ik hier wel ben opgegroeid. In deze regio. En even de auto kon wassen. Ik vraag of hij ook kleinkinderen heeft. De man vertelt liefdevol over zijn kleinkinderen en dat hij op ze past elke week. Dat is toch fantastisch ”kleinkinderen” zeg ik. ”Dat lijkt me zo bijzonder ook die fase” zeg ik. ‘Ja, mijn kinderen zijn nu bij mijn ouders en zijn er ook zo blij mee’. En maak ook nog een grapje ook. ‘Tja u heeft nu wel een extra mindful momentje cadeau gekregen’. De man lacht gelukkig. Tja dat is zo, glimlacht hij. Ik heb maar een lekker sigaartje opgestoken. Tja, en ik zeg ook nog dat had je anders ook niet gedaan. En ja er zijn wel wat ergere dingen op de wereld dan dit. Gelukkig heeft de man inmiddels wel begrip.
De kritische stem van het ego
Ik zie dat ik het probeer goed te maken. En ondertussen klinkt het in mijn achterhoofd. ‘Wat was je toch mega fout!’ Ik voel me schuldig en schaam me diep. En ik ga door met goedpraten om me beter te voelen. Maar ik voel me intens slecht. Wat een slecht iemand ben ik toch. Ook niks waard. Ik had nooit mogen voordringen. En zo geef ik mezelf op de kop. Ik lijk wel Dobby van Harry Potter. Anderzijds klinkt van binnen de stem die het lijmen wilt, voor mezelf ‘tja, dan had hij maar moeten opletten en bij zijn auto moeten blijven. ‘Hij was ook nergens te bekennen’. klinkt het. ‘Dat is niet helemaal waar. Je zag een man aan een tafeltje koffie drinken. Dat was deze man‘. ‘Je bent niet naar binnen gegaan en gevraagd of het zijn auto was’. ‘Dat had je wel moeten doen’ ‘je had deze bestuurder moeten gaan zoeken en zeggen dat er een rij stond en dat hij zijn auto kon doorrijden’ ‘maar dat deed je niet je reed er gewoon voorbij!’ ‘Je hebt ook geen geduld’ ‘je had netjes moeten wachten op je beurt!’. ‘Slecht zeg’. Poeh. Ik merk op ‘ik voel me enorm schuldig en ik schaam me diep’. Ik krijg er zelfs een misselijk gevoel van en een pijn in mijn hart. Het lijkt ineens of ik in de Disney Film ‘Inside Out’ ben beland of het boek ”ik en mijn ikken” in real life meemaak.
Wakker worden
En ineens realiseer ik me en word ik me bewust. Ik word wakker. Deze kritische stem, onaardige stem. Die in mij klinkt. Die spreekt over schuld en schaamte en een vervelend gevoel geeft. Dat is het ego! Deze stem die in vele vormen tot me komt is eigenlijk maar één ding. Het ego. Het laat mij intens slecht voelen. ‘En vliegt me om de oren met schuld en schaamte. Dit is allemaal ego! Maar hoe kan ik nu met liefde naar deze situatie kijken? Ik was toch gewoon fout?! Ik probeer het vervelende slechte gevoel nogmaals te lijmen in mij. Door tegen mezelf te zeggen dat het wel meevalt. ”En dat die man maar had moeten opletten’. ‘Het was eigenlijk gewoon zijn eigen schuld’. ‘Dan had hij maar niet weg moeten gaan’. Ook weer ego. Het ego weerkaatst de bal om de pijn maar niet zelf te hoeven voelen.
Kijken vanuit Liefde
Ik word me bewust. En vraag het aan spirit in mij. De ”innerlijke wijze stem” die ook ergens in mij aanwezig is. Want hier kom ik zelf namelijk echt niet uit. Ik voel me beroerd. Zo slecht over mezelf! En ik word stil. En ik weet. Hier moet ik ook anders naar gekeken kunnen worden. Want dit alles is ego. Schuld, schaamte naar mezelf en vervolgens weer projecteren en iemand anders de schuld geven. Ik doorzie het ego. Helemaal. En kijk het recht aan en realiseer me. Er moet een andere zienswijze zijn in deze situatie. Ik word stil. En vraag in stilte aan spirit, mijn hogere Zelf hoe hiermee om te gaan. Hoe hier anders naar te kijken. Een innerlijke stem in mij zegt. ‘Vergeef jezelf’.
Deze stem, deze innerlijke stem is helder en krachtig. En ik weet dat is het! Zelfvergeving. Ik dien mezelf te vergeven.
Zelfvergeving
Vervolgens denk ik alleen maar hoe? Hoe kan ik mezelf hiervoor vergeven? Ik zat gewoon fout, zo fout! Dit is niet goed te praten. Je mag gewoon nooit voordringen. En ik weet niet hoe. Hoe ik mezelf vergeven moet. En rij naar huis.
Steun en support zoeken
Als ik bij mijn ouders aankom vertel ik het aan mijn moeder. Ergens hoop ik dat ze zegt ‘tja, groot gelijk ik had hetzelfde gedaan’. Maar ze kijkt beetje ernstig en zegt. Marlou Je moet dit soort dingen meteen bij de kern benoemen‘. Je wist niet dat je een muntje moest halen binnen en dat je een gratis koffie kreeg. Als jij dat had geweten dan had je geweten dat hij even weg was. Naar binnen en koffie aan het drinken was. Dat is het! Mijn moeder heeft gelijk. Ik had geen idee. Geen idee van het muntje. Geen idee van de gratis koffie. Dan had ik het gewoon geweten en even gewacht. Bij onze wasstraat betaal je gewoon in de rij met je pas. En hoef je niet uit je auto om binnen een muntje te halen. Toch is het schuldgevoel nog niet weg. En komen ”ego gedachten’ steeds weer op. Ik had namelijk ook iets anders kunnen bedenken dat deze man even naar de wc was of koffie was gaan kopen. De gedachtenspinsels gaan nog even door. Tot dat ik me weer waan in een staat van stilte en rust.
Jezelf vergeven… hoe dan?
Ineens komt iets op in mijn bewustzijn uit het boek van Vergeving van Willem Glaudemans. Ik kan de zinnetjes ook voor mezelf toepassen natuurlijk! ‘Ik had liever gehad dat ik de man was gaan zoeken en dat ik hem had gezegd dat hij kon doorrijden. In plaats van voor te dringen’. ‘Maar dat deed ik niet’. ‘Ik laat deze verwachting over mezelf nu los’. Elke keer als de ”innerlijke kriticus” oftewel het ego om de hoek komt zeg ik weer: ‘ik had liever gehad dat…. ‘maar dat deed ik niet’. Ik laat deze verwachting over mezelf nu los. En ik voel me rustiger worden. Het verzacht. Mezelf vergeven. Poeh, dat vind ik wel lastig. Toch is dat de kern. Zelfvergeving. En de wetenschap dat ik de volgende keer een nieuwe kans heb. Een andere keuze maak. En als ik dat dan niet doe. Mezelf mag vergeven. Dat jezelf vergeven. De wereld zal helen.
